Sinds september volg ik het derde leerjaar bij de Kleine Tiki in Breda , een opleiding voor kunstzinnig dynamisch coachen. Hier voel ik me erg thuis, alle lessen en opdrachten inspireren me. Kunstzinnig werken vanuit je gevoel spreekt mij erg aan en daar word ik erg blij van.
Zo kregen we twee weken geleden we de opdracht om thuis de natuur in te gaan op zoek naar twee voorwerpen die staan voor mijn ‘dagelijkse ik’ en mijn ‘Grote ik’.
En dat is voor mij als coach in de natuur een herkenbare opdracht en sluit ‘natuurlijk’ aan. Maar dat het ook lekker kan zijn, dat weten mijn mede studiegenoten inmiddels ook! Hoe komt dat zo, zal je denken? Dat zal ik uitleggen.
Voor deze opdracht ging ik op pad in het Buytenpark van Zoetermeer. Het was een dag met regen en zonneschijn. En juist die regen zorgde dat ik al snel mijn voorwerp vond voor mijn ‘dagelijkse ik’. Dat was een grote struik waaronder ik stond te schuilen voor zo’n bui die langs waaide. Het was een struik met kleine appeltjes. Het appeltje dat voor me op de grond lag, dat ben ik, bedacht ik me. “De ene keer zoet, de andere keer wat zuur of beurs … Maar in ieder geval ben ik om van te eten en gezond te blijven!”
Tijdens de wandeling verder kon ik niets beter vinden dan de struik zelf als mijn ‘Grote ik’. Dat wil ik zijn en voelt ook zo. “De struik zorgt voor appels. Maar de struik was er ook voor mij om te kunnen schuilen voor de regenbui.” Zo zie ik ook mijn rol als moeder. Ik zorg voor mijn gezin en kinderen. Ze kunnen mij hun verhaal vertellen en misschien ben ik de ene keer wel oké, dan zijn mijn appels lekker maar de andere keer misschien niet, net zoals een zure appel!
En hoe breng je deze twee voorwerpen dan samen? Dat was de slotopdracht. Ja dat kon voor mij maar één ding zijn, een appeltaart bakken! Dat ben ik ook. “Graag doen en uitdelen, wat dat is, maakt niet zoveel uit.” En met deze appeltaart heb ik in ieder geval mijn studiegenoten verrast. Het viel in de smaak.
Het was een fijne ervaring om deze opdracht te doen en mezelf te zien als de appel. Dat deed me goed. Zo kan ik mijn buien, wanneer ik mij eens een dag minder goed voel, een plek geven. Maar ook dat ik mijn moederschap serieus neem in de zorg voor mijn dochters. Dat ik hopelijk er ook voor hun kan zijn wanneer ze eens een flinke (regen)bui tegenkomen, zoals de appelstruik er die dag voor mij stond …
Wil je dit eens zelf meemaken? Loop dan een keer met me mee, dan kan ik je laten ervaren wat opdrachten in de natuur met je doen en samen bespreken we dan wat je met deze natuurbeleving je vertelt.