November vind ik altijd een fijne maand. Het voelt voor mij als een overgangsmaand naar een andere natuurbeleving. De tijd van de vele kleurpaletten die de natuur nu nog laat zien worden ingeruild voor iets anders. Al het blad van de bomen en struiken valt af en komt iets anders moois voor terug. De herfst geeft zich nu een beetje bloot.

Dan zie je ineens de kracht van de bomen en struiken die al die tijd hun blad hebben gedragen. Het valt ook op dat iedere boom of struik zo zijn eigen vorm van takken laat zien. De ene boom oogt stoer en sterk en aan de ander zie je weer hoe oud hij is. Het is alsof de bomen en struiken zelf ook een beetje opgelucht zijn dat ze nu geen ballast meer te dragen hebben.

Zoals de boom dan weer zo’n beetje zijn eigen vrijheid voelt en tot rust kan komen voor het volgende seizoen, dat is waarom ik deze tijd ook zo fijn vind. Je hoeft even niets… Er ontstaat ruimte.
En dan voel je die frisse wind waaien en krijgt het licht meer kans om alle plekjes te beschijnen dat is ook fijn. Vaak is de lucht nu ook helderder van kleur.
De frisheid van de natuur maakt je weer een beetje wakker en laat je van binnen warm voelen.

Zo mag het van mij dan nu ook koud blijven en dat de overgang naar de winter doorzet. Want nu buiten banjeren door de frisse natuur en al die mooie vormen van de bomen en struiken zien is weer heel wat anders dat je beleefd, er is ruimte voor andere verhalen. En als dan je weer binnen bent voel je dat je de buiten bent geweest, de kou van buiten laat je binnen weer opwarmen.
Daar wordt ik nu blij van, laat die overgang van de herfst maar komen!
En de volgende uitspraak over bomen die voelt voor mij als herfst en nog wel meer..

“a tree with strong roots laughs at the wind.”